Яруу найраг бол үргэлж төвөгтэй, маргаантай сэдэв байсаар ирсэн. Оросын яруу найрагч бол ид шидийн, ойлгомжгүй дүр юм. Орчин үеийн Орос улсад яруу найрагчид хэрэгтэй юу? Энэ асуудлыг ойлгох цаг болсон байх.
Евгений Евтушенкогийн үхэшгүй шугам бол энэ асуултанд бэлэн хариулт болох болно: "Орос дахь яруу найрагч бол яруу найрагчаас илүү" гэж мастер 20-р зууны төгсгөлд үгийн эздийн хүнд хэцүү хувь заяаг урьдчилан харж бичжээ. Үг хэлэх эрх чөлөө нь гэмт хэрэг болж байхад яруу найргийг Зөвлөлт засгийн дэглэмийн алба болгохыг хичээдэг хүнд гучин хэдэн жил, ичгүүртэй тавь. Яруу найрагч бол эрин үеийн сүлд дуучин юм. Эх орныхоо сүлд дуучин. Түүнд хол байх эрх байхгүй. Дашрамд хэлэхэд яруу найрагчдад хандах ийм онцгой хандлага нь зөвхөн Оросын уншигчдын онцлог шинж юм. Жишээлбэл, АНУ-д байдал арай өөр байна.
Яруу найрагчийн "Америк мөрөөдөл"
Жирийн нэг америк хүний үндэсний сэтгэхүй бол: насан туршдаа шударгаар хөдөлмөрлөж, чинээлэг байдал таныг хүлээж байна: итгэлтэй эхнэр, хүүхдүүд, тохилог гэр, машин. Гэхдээ та зөвхөн уран зохиолын бүтээлч сэтгэлгээгээр талхаа олж байгаа яруу найрагчийг төсөөлөхөд хэцүү байдаг. Тийм ээ, тэр өөртэйгээ онцгой харилцаатай байдаг, гэхдээ гэр бүлээ тэжээхийн тулд хажуугийн ажил хийх нь бараг л чухал байдаг.
Америк, Оросын яруу найргийн хоорондох үндсэн ялгааны гол шалтгаан энд оршиж байна: АНУ дахь уран зохиолын ажил бол үйлдвэрт ажиллаж эсвэл нийтийн бараа зарахтай яг ижил ажил юм. Яруу найргийн бүтээлч сэтгэлгээнд зориулж бүх нөхцлийг бүрдүүлсэн: хэрэв зохиолч хамааралтай бол түүний ном өргөн эрэлт хэрэгцээнд тулгуурлан хэвлэгдэх болно. Гэхдээ энэ нь тодорхой коньюнктурыг үүсгэдэг. Уншигчдад сонирхолтой байхын тулд түүнийг гайхшруулах хэрэгтэй. Яруу найраг нь зар сурталчилгаа, копирайтерийн бүтээлд ойртдог. Текст бол өргөн хэрэглээний бараа юм. Хэвлэн нийтлэгч нь зөвхөн сайн гар бичмэлийг хүлээн авахгүй. Энэ нь өвөрмөц байх ёстой.
Америкт яруу найрагчид хэрэгтэй: тэд бол өргөн уудам ертөнцийн нэг хэсэг, худалдаж авах, зарах механизм юм.
Орос дахь яруу найрагчид
Оросын яруу найраг нь гоо үзэсгэлэн, зөгнөлийн зугаа цэнгэлийн хооронд үргэлж байдаг. Оросын яруу найрагчид хөдөлмөрөөсөө мөнгө хөөцөлдөөгүй. Харин ч энэ бол таны хийж чадахгүй ажил мэргэжил байв. Жишээлбэл, ЗСБНХУ-ын жилүүдэд яруу найрагчид өөрсдийн шүлэгт зориулж мөнгө авдаггүй байсан боловч орчуулгаар амьдардаг байв. Жишээлбэл, Борис Пастернак гэр бүлээ тэжээхийн тулд Шекспирийн гайхалтай орчуулгуудыг бүтээсэн. Энэ нь түүний авьяас чадварыг ямар ч байдлаар үгүйсгэхгүй, харин яруу найрагчийн дагаж мөрдсөн тодорхой замналын тухай өгүүлдэг. Тусгай - бүхэл бүтэн үеийн хэмжээнд.
Яруу найргийн үзэл суртлын хүчийг засгийн өндөрлөгт үнэлсээр ирсэн. Авга ах Стёпагийн бүтээгч Сергей Михалковын бичсэн сүлд дуулалгүйгээр ЗХУ-ыг төсөөлөхөд хэцүү байдаг. Гэхдээ "цэвэр урлаг" -ийн яруу найрагчид, имиджистууд, футуристууд үзэл сурталд зориулж бүтээгээгүй. Тэд улс орны төлөө, яруу найраг тусалж чадах хүмүүст зориулж бичсэн.
Ленинградын бүслэлтээс нэг айл амьд гарсан. Хожим нь тэд хэлэхдээ: идэх юм байхгүй байхад тэд Евгений Онегин уншсан. Яруу найраг уярч, өлсгөлөн бүдгэрч, хүн амьдрах боломжтой болж, арай илүү тэсвэрлэх болно.
Тэд одоо ч гэсэн Сергей Есенин, Владимир Маяковский, Александр Пушкин нарын нэрийг санаж, шүлгээ уншиж, бараг зуун, тэр ч байтугай хоёр зуун жилийн өмнө бичсэн мөрнүүдээс ойр дотно, сэтгэлд хоногшсон зүйлийг олж мэддэг нь хоосон зүйл биш юм. Орос хүний хувьд яруу найраг бол бараа биш юм. Энэ бол гашуун эм, таны эрин үеийг ойлгож, түүнтэй эвлэрэх арга юм.
Эх орондоо өрөвдөх сэтгэлтэй хүмүүс байгаа л бол Орост яруу найрагчид хэрэгтэй. Үүнийг зөвхөн оюун ухаанаар төдийгүй зүрх сэтгэлээрээ ойлгох чадвартай.
